Ervaringsverhalen

Als zzp-er heb je de neiging te denken dat je met een volle agenda het voor het uitkiezen hebt wat werk betreft. Je voelt je vrij om te doen en te laten wat je wilt, alleen ik liet niets ik deed alleen maar. Niets was teveel en de laatste jaren werkte ik  regelmatig s ’avonds en op zaterdag om mijn klanten te bedienen met de gedachte ze tevreden te moeten houden opdat ze dan weer terug komen.

Langzaam maar zeker drong het tot mij door dat dit niet goed was, maar wat moet je als een diepgewortelde en verborgen minderwaardigheid de motivatie is? Daarnaast ben je dan ook nog iemand waarbij goed niet goed genoeg is, een perfectionist dus. Ik besloot om een dag minder te gaan werken, dit werkte slechts enkele weken, na verloop van tijd werd die dag gevuld met haastklusjes,  ik was weer niet in staat om NEE te zeggen. Uiteindelijk kwam ik er achter dat ik me begroef in mijn werk om zodoende niet te hoeven nadenken over m’n persoonlijk verdriet, de zorgen in de privésfeer, en bleef daarom altijd maar alles wegstoppen. Ik vermeed plaatsen en personen die pijnlijke herinneringen opriepen. En als ik dan toch weer getroffen werd door herinneringen kroop ik weg in m’n werk want dan zakte het weer.

Kort daarop werd er bij mij prostaatkanker met uitgroei geconstateerd. Dat betekende in- en uitwendige bestralingen en tevens separaat een hormoonbehandeling van 3 jaar. Wat een hormoonbehandeling was wist ik eigenlijk niet goed, had wel eens wat gehoord maar verder nooit over nagedacht. Inmiddels weet ik wat zo’n behandeling inhoud, het was verschrikkelijk, ik was psychisch totaal ontredderd.

Ik was ineens volledig arbeidsongeschikt, kon zelfs de veters van mijn schoenen niet meer vastkrijgen, zo depressief was ik geworden van de hormoonbehandeling.  Het gevoel dat er aan mijn persoonlijkheid werd geknoeid maakte me gek. Ik was ik niet meer. Was niet meer in staat om wat dan ook te relativeren, liep soms dagen te janken niet wetende waarom. Had het gevoel dat niemand me begreep, uiteindelijk kwam ook mijn relatie onder druk te staan. Eén van de grootste struikelblokken is dat je verzet pleegt tegen het gevoel van depressiviteit, temeer omdat je dit gevoel helemaal niet kent, je bent blijkbaar niet in staat dit te accepteren. Meerdere malen hebben zorgverleners mij op het hart gedrukt deze signalen serieus te nemen, ik moest me realiseren dat ik kanker had. Het verzet werd langzaam gebroken, ik voelde me nauwelijks beter.

Gevoel, verstand en lichaam waren ernstig uit balans geraakt.

Enige tijd later ben ik intensief gaan zoeken  naar hulp. Naast GGZ ben ik in contact gekomen met Martinnette van Stap voor stap in beweging. Zij doet o.a. burn-out coaching, stressreductie en stressmanagement. Ik heb haar gevraagd mij te coachen. De sessies vonden plaats in het Oosterpark waarbij gesprekken werden afgewisseld met sport. Ik heb mijn verhaal kunnen doen. Al snel werd haar duidelijk hoe ik in elkaar stak door de vragen die ze stelde. Na de eerste sessie voelde ik me al wat beter, het klikte tussen ons, ze had mijn vertrouwen weten te winnen. Had het gevoel dat ik met haar de vreemdste gedachtespinsels kon bespreken. Ik zag uit naar de tweede sessie diezelfde week, kreeg het advies geen verwachtingen te scheppen, maar me te laten verrassen dan kan het nooit tegenvallen. Dit was voor mij het begin naar verbetering, kreeg een heel klein beetje vertrouwen. De sessies met Martinette hebben mij verder gebracht, zelfs na een behoorlijke terugval wist ze me toch weer overeind te krijgen, te motiveren om door te gaan, te laten zien en voelen dat het goed komt.

Ze leerde me NEE te zeggen, de eerste keer dat ik dat deed had ik er veel moeite mee, maar nu maanden later is het bijna gewoon geworden. Ik leerde geen concessies te doen als ik dat niet wilde. Mij werd ook geleerd problemen niet bij een ander neer te leggen, maar dicht bij mezelf te houden. Ik heb haar zelfs gevraagd te adviseren m.b.t. mijn relatie. Inmiddels was mij duidelijk geworden dat ik een behoorlijk aandeel had in de problemen op dat vlak. Onze relatie gaat een stuk beter nu, maken meer tijd voor elkaar en brengen meer tijd met elkaar door, onze relatie krijgt hierdoor ook  meer diepgang. Als ik terugdenk aan de diepte waar ik me bevond toen ik met Martinette de sessies begon, had ik niet durven hopen op dit resultaat. Ik ben er nog niet maar heb het volste vertrouwen en het geduld en de hoop dat het uiteindelijk goed gaat komen.

Ik heb denk ik zo’n 25 sessies gehad in een periode van 5 maanden, van 2 sessies per week tot 2  per maand. Na deze periode doe ik voorlopig 1 sessie per maand, niet uit noodzaak maar meer om hetgeen ik geleerd heb te onderhouden en mogelijk leer ik nog wat bij, daar ben je tenslotte nooit te oud voor.

André